Soneto III

quién podria imaginar algun día
todo lo que nos iba a suceder,
ni en la peor pesadilla lo iba a creer
pero ocurrió y se esfumó la alegría

no fue causa ni la monotonía,
ni tampoco lo fué no saber querer.
Fueron mis mentiras, y mi cobardía
y en ese instante, supe que era perder.

Ahora me castigo cada día
aunque se que no te volvere a tener.
Mi ilusión, no perder tu compañía

valorar tu amistad, y poder saber
a pesar de todo, amiga muy mía
siempre, siempre te tengo que querer

Comentarios

Unknown ha dicho que…
Los sentimientos siempre son arriesgados, pero si algo queda mejor. Es una pena cuando no tenemos valor para afrontarlos.

Un beso.
ENCANTADORA DE DEMONIOS ha dicho que…
Rectificar es de sabios, y si en un momento fuistes cobarde, se valiente ahora.
Si merece la pena, nunca pierdas su amistad.
Un besin
Cèlia ha dicho que…
De tots els blocs, escullo de moment aquest, tot i que en tens dos de poemes. Esperava el teu consell però ja saps que jo per la poesia... però esgarrapo estonetes per visitar-vos i no puc visitar-te'ls tots! Et sembla bé?
Catman ha dicho que…
Asi es lobito, asi es
un beso y gracias

ENCANTADORA, no pienso perderla
un besín

Cèlia, em sembla perfecte
un petó

Entradas populares